कलियुगका कुरा: दिन बिताउने तरिका

Friday, November 23, 2012

दिन बिताउने तरिका

हिजो प्रधानमन्त्रीको भाषण कुरेरै दिन बित्यो। आज राष्ट्रपतिको कदम हो कि आव्हान हो कुरेरै दिन बित्ने पक्का छ। आखिर दिनै बिताउनु त छ जसरी पनि।

Like · · Share

Shivani Basnet, Mohan Gajurel, Umesh Chapagain and 110 others like this.
Kamal Kandel

November 23 at 11:31am · Like
Bhavna Adhikari

November 23 at 11:32am · Like
विष्णु प्याकुरेल आखिर दिनै बिताउनु त छ जसरी पनि।

November 23 at 11:32am · Like
Dipesh Thapa भाषण -कदम -आव्हान@nepal bigarne rastraghati kura matra hun...sabai lai chetana vaya!

November 23 at 11:34am · Like · 1
Bishnu Prasai माने,कार्यलय को काम चैं वोर को सिन्को पर छैन।

November 23 at 11:39am · Like
Rupesh Khijee Kati · 4 mutual friends
kura pane ta bujnu parnee holane ta hau bro din bitaiera matrata pugdaina holanee hai haha

November 23 at 11:39am · Like
Pradip Bagale · Friends with Mukunda Nepal and 8 others
दीपक जी,
अरुलाई कुर्नु भन्दा अरुलाई कुराउन सक्ने हुनु राम्रो हो कि ? अब, हामी त्यो प्रयास पनि किन नगर्ने ?

November 23 at 11:57am · Like
Anil Nepal · 65 mutual friends
धेरै कुर्नेको त, जिन्दगी नै कुरी-कुरी हुन्छ !

November 23 at 12:41pm · Like
Dev Giri · Friends with Arun Baral and 68 others
नेपालका केही पत्रकारको काम नै नेताहरुले के गर्लान् र भन्लान् भनेर कुर्ने नराम्रो बानी छ नत्र न्युजको लागि अरु बिषय केही छैन त ? के पत्रकार भनेका नेताकापछि लाग्ने मात्रै हुन त ? उसो त राजनीतिक कार्यकर्ता र पत्रकारमा फरक नै के रहयो र ?

November 23 at 1:40pm · Unlike · 3
Shahi Rosh hami nepali ko bhagya nai kurer...dhuker...luter...mager...chha hola...

November 23 at 2:21pm · Like
Dipak Kaphle Nepal ka patrakarharuko niyati........

November 23 at 9:13pm · Like
Keshab Poudel In Nepal everybody is after political leaders. There is no independent person who is guided by his own,s conscience and judgement. If you watch Tv, news paper and radio you will get the news which is mostly deals of the political arena but nothing else whatever the news is very trivial. Everything is roaming around political leaders and parties even though they have no any importance.

November 24 at 9:12pm · Like

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।