कलियुगका कुरा: प्लास्टिक रोज्ने कि कागज

Monday, January 24, 2011

प्लास्टिक रोज्ने कि कागज

चल्तिको पुस्तक पसलमा एउटा किताब किन्दा पसलेले प्लास्टिकको झोलामा राखेर दे'का थिए। ठूलै वातावरणवादी झैं गरेर प्लास्टिकको झोलामा त लान्न बरु भए कागजको झोला दिनु भनें। पसले पनि विद्वानै रैछन् कि क्याहो, क्यासँग डाइलग मारे भनें - कागज बनाउनको लागि झन् रुख विरुवा नास गर्नपर्छ तपाइलाई थाहा छैन ? अल्पवुद्धि भएसी मुखमा बुझो लाओ, काखीमा किताब च्यापरेर फर्कें।
तर म साँच्चै अलमलमा परेको छु। कागजले वातवारण साँच्चै विनास गर्ने हो भने त किताब पत्रिका पढ्न पनि कम गर्ने हो कि। यस विषयमा जानकारको ज्ञान पाए हुन्थ्यो।

Saroj Babu Tiwari, Prabhat Bhattarai, Devendra Rawal and 25 others like this.
- Rekha Kumar Karki hahaha
  16 hours ago via Facebook Mobile ·
- Rabindra Adhikari sir,tyo book pani nakinnu parne.kagaj banauna pani ta rukh biruwa ko naas ta hunchanei..
  16 hours ago via Facebook Mobile · · 1 person
- Gaurab Luitel last mitho status lekhnu hun6 dipak ji, kahile kahi ta daha lag6.
  15 hours ago via Facebook Mobile ·
- युबराज गौतम अब किताब कागजमा छाप्ने होइन, अनलाइनमा प्रकासन गर्नुपर्छ सबै अनि बातावरण जोगिन्छ| फेरी वातावरणवादीको मेसो नै हराएर अनलाइनमा प्रकासन गर्दा पनि के के बखेडा झिक्ने हुन| नेपालका जति जान्ने वातावरणवादी अन्त कतै छैन क्यारे||
  15 hours ago · · 2 people
- Milan Bastola hahaha
  kya dodhar bhae6 tapailai ta.
  14 hours ago ·
- Deenesh Regmi kya jhour bhayachha ...................
  11 hours ago ·
- Rajen Subedi भने पछी त्यो विद्वान होइन काठ तस्करी यो दिपक सर, पुस्तक पसल सन्चालन गर्न त्यस्ले ठुलै जंगल बिनास गरेको खुलस्त भयो नि उस्कै भनाइबाट ।
  3 hours ago ·

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।