कलियुगका कुरा: नरहे बाँस नबजे बाँसुरी

Wednesday, June 27, 2012

नरहे बाँस नबजे बाँसुरी

वुद्ध एयरको उडानमा विमान परिचारिकाले पहिले पहिले 'पिनट्स' भन्दै छोडाएको बदामको एउटा सानो प्याकेट दिन्थे। केही दिन अगाडि भैरहवाका लागि उड्दा साह्रै भोक लागेपछि फन्टा भन्दा केही नल्याएकी परिचारिकालाई मुखै फोरें, 'पिनट्स पाइदैंन आज?' उनले भनिन् , 'अहँ, गुणस्तर विभागले पिनट्स गुणस्तरीय छैन भन्यो। हामीले बाँड्न छाडेम।' ए बा कस्तो मजा भएछ वुद्ध एयरलाई! अब यात्रीलाई बदाम खुवाउनपर्छ भनेर कहिँ नियम छैन अलि अलि बाँडेको पनि गुणस्तर छैन भनेसी झन् पैसा नि बच्यो, गुणस्तरको पनि टेन्सनै साफ। 'नरहे बाँस नबजे बाँसुरी' भनेको यस्तै होला।

Surya Shrestha, Sewanta Raj Bhandari, Ganesh Bhattarai and 104 otherslike this.
- Nawaraz Kshatree · 6 mutual friends
  haha
  June 5 at 11:26pm ·
- Adhikari Hari ha ha hah ah a
  June 5 at 11:27pm ·
- आनन्द श्री नेपाली ठ्याक्कै संविधान नबने जस्तै ।
  जनताले हाम्रो माग पूरा नहुने संविधान नबना भने हाम्ले बनाएनम् ।
  June 5 at 11:27pm · · 2
- Kamal Adhikari haaaaaaa ho ra dipak ji
  June 6 at 3:24am ·
- Binod Neupane साग को मुठो को भाउ लोड शेडिङले बड्छ ? ठीक्क परेछ हजुरलाई , बदाम खान प्लेन चड्ने ? हास्छ भैरे ।
  June 6 at 5:43am · · 2
- Bishnu Prasai एयरपोर्टमा टन्न खाएर जानुपर्दैन त?१०० को माल १००० मात पाईन्छ नि!!!
  June 6 at 9:32am ·
- Banjade Ganesh Prasad के गर्ने सर्, सबै चिज को भाउ बढदा बदामको पनि भाउ बढेको हो कि कसो ? कि गुणस्तरको कमी हो ? यदी बदाममा गुणस्तर नभए, काजुमा त होला नि एक पटक जाच गर्ने हो कि? जस्तो मलाई लाईराहछ ।
  June 6 at 11:50am · · 1
- Sita Rasaili desh haina janta lutne pesha ma yestai ho
  June 6 at 3:01pm ·

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।