कलियुगका कुरा: स्वर्गद्वारी मन्दिरमा गोडा सम्बन्धि नियम

Sunday, December 18, 2011

स्वर्गद्वारी मन्दिरमा गोडा सम्बन्धि नियम

केटाकेटीमा सरहर्ले गुडाफाट होकि घुँडाफाट - सतर्क भन्थे। अरुबेला उतिविघ्न बोलिचालीमा हाम्रातिर प्रयोग नहुने गोडा सम्बन्धी आफ्नै नियम रहेछ स्वर्गदारी मन्दीर प्युठानमा।

Umang Parajuli, Keshab Ghimire, Kamal Pandit and 38 others like this.
2 shares
- Raju Bikram Khatiwada · 54 mutual friends
  गाडामाथी गोडा राख्न निषेध छ
  गोडाले गोडा कन्याउन निषेध छ
  हाहाहाहा
  December 7 at 8:30pm · · 3
- Sujan Chandra Paudel · 29 mutual friends
  malai chahi ati chitta bujhyo hai yo niyam,hat hunda hundai goda le goda knyaunu parchha ta ? :))
  December 7 at 8:33pm · · 4
- Banjade Ganesh Prasad हो दिपक सर
  December 7 at 8:44pm ·
- Krishna Raj Pandey thau thau ko kura hunchha aaphu .. Swarga dwari gako chhaina teha goda le koda kanyayer mandir ma distrub gare jasto 6... Kashi biswa nath baba ko ma gako .... PAN KHA KAR THUKNA MANA HAI ... lekheko thiyo teha tehi samasya chha. Jagga Jagga ki bat hai ....... nice to see notice...
  December 7 at 9:34pm · · 2
- Ram Raj Sharma दिपक जि खास् मा यो नियम किन बनाउनु परेको रहेछ ?
  December 7 at 9:38pm · · 1
- Sunita Giri nice one...
  December 8 at 12:46pm ·
- Rajendra Adhikari because they r individually independent.
  December 8 at 1:58pm ·
- Samundra Adhikari · Friends with Kp Pathak and 4 others
  hahah
  December 8 at 3:44pm ·

1 comment:

Lava KafleDecember 18, 2011 at 3:38 PM
wowow gajab niyam
ReplyDelete
Replies

Add comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।