कलियुगका कुरा: छोराको भविष्य विगार्न पाइदैंन

Tuesday, July 12, 2011

छोराको भविष्य विगार्न पाइदैंन

पार्टीका सबै नेताका छोराछोरी सरकारी स्कूलाँ पढाउन दबाब दिन क्रान्तिकारी अखिलका अध्यक्ष हिमाल शर्माले छात्रवृतिमा चिनमा डाक्टरी पढिरहेका आफ्ना छोरालाई फिर्ता बोलाएछन्। छात्रवृत्तिमा विदेश पढ्न नि रोक्न खोज्या हो क्रान्तिकारीले? धाँधली गरेर छात्रवृत्तिमा छोरा पढ्न पठाएको हो भने अर्कै कुरा नत्र त्यसरी आफ्नो छोराको भविष्य विगार्न पाइदैंन।

विद्यार्थी संगठनको नामै क्रान्तिकारी भएकाले सोही अनुसार व्यवहार गरेर हिमाल शर्माले महान काम गरे भन्ने कतिलाई लागिरहेको पनि होला। तर के १९ वर्षे वयस्क छोराको मानवअधिकार शर्माले हनन गर्न पाउँछन्? कि नेताको छोरा हुनासाथ बाबुको राजनीतिका लागि छोराले बलि चढ्नुपर्छ। बाउ-आमा वेबकुफ भएर पनि संसारमा धेरैले जीवनमा गर्न सक्ने प्रगति गर्नबाट वञ्चित भएका होलान् है।

2 comments:

KrisholJuly 12, 2011 at 4:46 PM
युनिभर्सिटीमा छोराले "म त नेपालको माओबादीको नेताको छोरो" भनेर उपद्रो गर्यो होला.. अनि नेपाल फर्कान परे पछी "हामी यस्तो पनि गर्छौ" भन्ने देखाउने उत्तम मौका मिलेको हुदाँ, हल्ला मात्रै पिटेको हो जस्तो लाग्छ मलाई त.....
ReplyDelete
Replies
AnonymousJuly 13, 2011 at 7:09 PM
tapai ko tarak thik ho. yes barema yo artical pani ramro lagyo.
http://www.nayapatrika.com/the-view/9304-%E0%A4%B8%E0%A4%B0%E0%A4%B2%2C-%E0%A4%B9%E0%A4%BF%E0%A4%AE%E0%A4%BE%E0%A4%B2-%E0%A4%B0-%E0%A4%A8%E0%A5%87%E0%A4%AA%E0%A4%BE%E0%A4%B2.html
ReplyDelete
Replies

Add comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।