कलियुगका कुरा: देश बिग्रिसक्या रहनेछ

Friday, July 15, 2011

देश बिग्रिसक्या रहनेछ

देश बिग्रिसक्या रहेनछ भन्ने प्रमाण भेट्टियो भन्ने कुरा मान्छेले कतिको ख्याल गरेका छन् कुन्नि। हामीलाई विदेशमा काममा लाइदिन्छु भन्दै देशहेरी एक लाख देखि १०/१५ लाख सम्म लिएर दलालहरुले विदेश पठाउँथे। अब नेपालाँ जागिर लगाइदिन्छु भन्नेलाई २/२ लाख भारु ख्वाएर २३ जना भारतीय इन्जिनियरहरु यता आएर अलपत्र परेका समाचार आइरहेका छन् त।

हाम्रो देश नराम्रो भा भए यहाँ आएर जागिर खान भनेर सानातिना बेकामे मान्छे होइन इन्जिनियरले नै ३ लाख २० हजार नेपाली रुपैयाँ दलाललाई खुवाउँथे होला त। त्यसैले नेपाल बिग्रिएको छैन भन्ने हामीलाई लागिरहेको छ।

Isor Bhatta, Ajaya Dhungana अजय ढुंगाना, Sushil Shrestha and 49 others like this.
- Krishna Basnet ho ho yo ramro parisuchak ho ..... aba bhane desh bandai gae6
  July 11 at 9:53am · · 1 person
- Krishna Raj Pandey kaha nir bhagbanda milena ani kuro bahir aaako hola ni.. navaye k enggineer, k aru jagir, sano sano post ma ta jageer khan pahile peti chadhauna parchha re ..... Vaneko suneko
  July 11 at 10:11am ·
- Biplav Acharya सहि हो दाई्।
  July 11 at 10:13am ·
- Sunita Giri good question !
  July 11 at 10:14am ·
- Ramchandra Rajbanshi जे होस् छिमेकीको नजरमा हाम्रो स्थिति गएगुज्रिसकेको चाहिं होइन रहेछ | यति सुन्न पाएर अलिकति भए नि मन सितल भा'छ !
  July 11 at 10:41am ·
- Basanta Maharjan अरु के गर्ने ? मनको लड्डू ध्यूसँग खाने न हो
  July 11 at 10:44am ·
- Raju Dahal कुरो सहि ला हो है
  July 11 at 10:48am ·
- Dilli Wagle bharati ingeneer lai ni fanda ma parna janni nepali lai manya baa
  July 11 at 11:53am ·
- Shahi Rosh tapai ko bchar sahi nai jasto lagyo dipak jii...pakkai pani 2/3 lakha focut ma diyen hola......?????
  July 11 at 11:58am ·
- Kamred Hulaki नेपालीहरु भारतमा ठगिनु; बोर्डरमा लूटिनु सामान्य कुरा हो। तर; यो मामिला चाँही अली गम्भीर छ। हाम्रो बिचारमा यो त सरासर "तिरङ्गा को अपमान" हुने काम भयो नेपालमा। कि कसो?
  July 11 at 12:06pm ·
- Susheel Bhattarai ho....
  July 11 at 1:00pm ·
- Chhtra Subba सटकट कै इन्जीनीयर र सटकट कै जागीर खान आए:सी के होला त !जे होस् देस नी ती हरु लै रोजगार छेत्रमा ल्याउने भको मा गर्ब भो |
  July 11 at 2:51pm ·
- Umesh Pokharel Tehi ta bhaneko:)) heheheheh....
  Tuesday at 4:06pm ·

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।