कलियुगका कुरा: माइक्रोमा स्टिम बाथ

Saturday, June 11, 2016

माइक्रोमा स्टिम बाथ

नारानघाटअड एसीवाला भनी चढाओ। रामनगर नपुग्दै बिहेमा माड घुम्ने गतिमा छ, माइक्रो जामले। एसी चलाउन छोडो। नेपालीले नि ज्याकुजी र सोनाबाथको अनुभव लिउन् भनेर होला जापानीले हायस माइक्राको झ्याल नि बिरालोको टाउको नछिर्ने बनाएछन्। 15 सिटे गाडीमा 25 जना फ्री स्टिम बाथमा छम्, हजूर।

Comment

185Gopal Guragain, Pushpam Dhungana and 183 others

Comments

Chhabi Ram Sunar daiko status le jhataro plus hasaune @@

LikeReplyJune 11 at 2:58pm

Abiral Yatri हैट!!

LikeReplyJune 11 at 3:05pm

Kosh R Koirala Ha ha...masti garam uso bhaye !

LikeReplyJune 11 at 3:08pm

Sushil Mainali Thula lai nai aaune rahechha yesto awasar...!!!

UnlikeReply1June 11 at 3:29pm

Lekhanath Pandey पहाडे elite त्यसै होइन्छ त?

UnlikeReply1June 11 at 3:44pm

Surya Ojha dai katako yatra ho ....?

LikeReplyJune 11 at 3:52pm

Keshav Raj Pathak स्वयम् पसिना बगाउन नसकेर आधुनिक यन्त्र पर्योग गर्ने हरु ले सुनेमा येस्लाइ उपयोगी भन्थे होलान।

LikeReplyJune 11 at 3:56pm

Deependra Khaniya सक्कि गो नि

LikeReply1June 11 at 4:23pm

Binod Adhikari OMG

LikeReplyJune 11 at 5:56pm

Deependra Khaniya ताजा अपडेट पि्ज

UnlikeReply1June 11 at 5:58pm

Dipak Bhattarai हिजो पछि लेख्न कहाँ सकियो र? रकेट कुदाइहाल्यो नि मुङलिङबाट। लोग्नेमान्छे जति सेन्डो भेस्टमा थिए। कोचिएर बसेकाले घरीघरी हात पछाडि लान्थे नजिकै सिटकाले काखी गन्हाएर। उफ्....

LikeReplyJune 12 at 9:57am

Write a reply...

Man Bdr Thapa Sarai kasta ko yatra vaye chha

UnlikeReply1June 11 at 6:11pm

Prakash Gautam Please don't look for toilet air freshener

UnlikeReply1June 11 at 6:28pm

Om Basnet हैट सक्की गो नि।

LikeReplyJune 11 at 7:43pm

उपेन्द्र राना मगर मन्त्रीका मुन्छे पर्नुवोइन्छ कि क्या हो?

LikeReply1June 11 at 7:53pm

Indra Prasad Gautam Just try evening time from RNAC any of public transport specially Micro bus u will get same experiance...... free steam bath with diffrent odour.....
..........

UnlikeReply1June 12 at 12:24am

Rupa Khadka Bhattarai जिउँ दुख्ने समस्या निराकरण हुने भाे

UnlikeReply1June 12 at 1:03pm

Yam Birahi hahaha..

LikeReplyJune 12 at 3:59pm

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।