कलियुगका कुरा: साइरन बजाउँदै ट्याक्सीमा

Tuesday, August 13, 2013

साइरन बजाउँदै ट्याक्सीमा

नर्वेली प्रधानमन्त्रीको नक्कल गर्दै नेपाली नेताहरु प्रचण्ड, सुशील कोइराला, झलनाथ खनाल, बाबुराम भट्टराई, माधव नेपाल, शेरबहादुरहरु देउवाहरुले पनि जनमत बुझ्न भन्दै ट्याक्सी चलाए भने कस्तो हुन्छ होला भनेको, कतारका साथी शिखर वैद्यले थपे, नेपाली नेताहरुले ट्याक्सी चलाए भने त अघि पछि राता बत्तीको सुरक्षामा टेक्सी कुद्ला । सुरक्षा घेरा भित्रको ट्याक्सीमा हिड्न पाउँदा - कत्ति रमाईलो हु्न्थ्यो होला।
(नर्वेका प्रधानमन्त्री त्यहाँका मतदाताको भावना बुझ्न एक दिन ट्याक्सी चालक भएको समाचार आएपछि)

Like · · Share

Jiwan Bhattarai, Chetnath Nepal, Ujwal Ojha and 81 others like this.
Gajendra Budhathoki वाइसेल, युथफोर्सका घेराचैं बिर्सनु भो

August 13 at 12:44pm · Like
Bishnu Rijal Dipakji, I have heard this joke some days before. It they drive a taxi, you won't get to hire it. सरकार रेग्मीलाई बुझाइसकेपछि बेरोजगार भएर एकपटक प्रचण्ड, सुशील, झलनाथ र गच्छदारले ट्याक्सी व्यवसाय गर्ने विचार गरेछन् । एउटा ट्याक्सीबाट सुरु गरौं भनेर उनीहरुले नयाा मोडलको ट्याक्सी किनेछन् । तीमध्ये प्रचण्डलाई चाहिं चलाउन आउादोरहेछ । तीन महिनासम्म पनि ट्याक्सीले एक रुपियाा फाइदा त कता हो, कता, घाटा मात्रै गरेछ । यतिका ट्याक्सीले फाइदा गरेका छन्, यसले चाहिं किन घाटा मात्रै गर्‍यो भनेर हेर्दा त बल्ल तथ्य पत्ता लागेछ– प्रचण्डले के पो गर्छ भनेर बाँकी तीन जनाले दिनभर पछाडिको सिट छोड्दा रहेनछन् । तीनै सिट प्याक भएपछि कहाँबाट चढोस् यात्रु ?

August 13 at 12:49pm · Unlike · 7
Gajendra Budhathoki हेहेहे, विष्णु दाइ सेयर गरे है

August 13 at 12:51pm · Like
Bishnu Rijal Vaihalchha ni Gajendraji

August 13 at 12:53pm · Like
पूष्प लाल h a ha

August 13 at 12:54pm via mobile · Like
भोला कोइराला माकुने र केपी दाजु पनि बेरोजगार भए है पत्रकार कामरेड महोदय

August 13 at 1:10pm · Edited · Like · 1
Padam Bandhu Pokhrel Nepali netaharule testo haisiyat rakhdainan. Uniharulai taxy hoina desh chalaunu chha tei pani back gearma.

August 13 at 2:48pm · Like
Keshab Poudel Prachanda and his party is renowned for propaganda.This also is only a part of propaganda nothing else.

August 15 at 12:17pm · Like

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।