कलियुगका कुरा: काठमाडौंमा रुख मासिंदै

Wednesday, May 22, 2013

काठमाडौंमा रुख मासिंदै

उसै त हरियाली कम भएको काठमाडौंमा सडक विस्तारका क्रममा रिङरोड र अन्यत्र भित्री मार्गमा पनि सबै रुख काट्न थाले। रुख जोगाएर नि सडक विस्तार गर्न सकिन्छ भन्ने चेतना र दबाब दिन पर्छ होला। नत्र त एउटा रुख हुर्काउन बिसौं वर्ष लाग्छ। अलिअलि बाँकी भएका रुख पनि काटिँदा भित्री काठमाडौंमा बस्नेहरु अक्सिजन नपाएर सुक्लान् है।

Manish Shrestha, Dipendra Karki, Nepali Doren and 108 others like this.
Mohan Ojha · Friends with Maya Bhattarai and 44 others
केही पाऊन को लाग़ी केही त गुमाऊन परय़ो नी.....

May 22 at 9:58pm · Like
Pradip Bagale · 7 mutual friends
त्यही त............

May 22 at 9:58pm · Like
Bhusan Pokharel · 11 mutual friends
ho dipak geee,, kura thik ho

May 22 at 10:06pm · Like
B-vek Ghimire · Friends with Nisprabh Saji and 4 others
के थाहा मोराहरुलाई एकरुखको महत्त्व कति हुन्छ भन्ने ?

May 22 at 10:40pm · Like
Govinda Esmali Magar ahhahahahhaahah

May 23 at 6:15am · Like
Yadav Dhital hu hu hu

May 23 at 10:21am · Like
Tara Jhendi Mgr कुरो जायज छ गाठे !!

May 23 at 10:50am · Like
Sunita Giri good point

May 23 at 11:38am · Like
Januka Acharya · 21 mutual friends
babu make one programme of this topic

May 23 at 12:31pm · Unlike · 1
Pamee Devkota ho ho dai

May 23 at 9:22pm · Like

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।