कलियुगका कुरा: काठमाडौं फर्किदाँ धन्नै गाडीले थिचेन

Tuesday, October 30, 2012

काठमाडौं फर्किदाँ धन्नै गाडीले थिचेन

काठमाडौं सँधै ठूला बसमा आउने जाने बानी परेको, सडकको खाल्डाखुल्डी खासै देखिन्थेन अलिअलि उफार्थ्यो मात्र। मौकाले/भाग्यले यसपटक सानो गाडीमा काठमाडौं फर्किन पाइयो। राम राम! खानीखोलाबाट नागढुंगासम्म आउँदा सानो गाडी त खाल्डोमा परेर माथिबाट अर्को गाडीले थिच्ला जस्तो पो हुनेरहेछ बेलाबेलामा। काठमाडौं गिटी बालुवा ल्याउने ट्रिपरले बाटो बिगारेर होला काठमाडौं भित्रिने तर्फको सडक लेन त अर्को भन्दा एक हात जति तल छ।
काठमाडौं फर्कँदा सकभर पाएसम्म ठूलै बस नभए टडकमै हिंड्न पर्ने हामीलाई नै रमाइलो रछ।

Ratnawali Sharma, Nira Ranabhat, Komal Ale and 73 others like this.
Deb Raj Sharma nepaliko vagye ho ni dipak jee

October 31 at 11:27am · Like
Kedar Pyakurel yas ma pani ta hasnu parne kunai karan 6aina ...... heheheheheh...

October 31 at 11:27am · Like
Mikkel Sinn hehe yestai ho daju... sano tyre... base ma chuyera hairan huncha... bholi feri tei bato sano gadi kudayera janu chha... aajai dekhi sato gaisakyo..

October 31 at 11:29am · Like
Pradip Bagale · 9 mutual friends
देश त ध्वस्तै पारे नि, नेताहरूले । अब तिनै नेताहरूलाई खाल्टोमा हालेर सडक सम्मो बनाउने हो कि दीपक जी ?

October 31 at 1:11pm · Edited · Like
Banjade Ganesh Prasad dipak sir,yasbaarema maile k hi lekhadai chhu he he sabika lagi sabiko valo

October 31 at 1:39pm · Like
Deepak Parajuli Ho sir ho..,,, Asti malai auta truck le jhandai bhagat Singh banaideko .,,,,

November 1 at 3:49am via mobile · Like

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।