कलियुगका कुरा: सडक धुलोले दुर्घटना

Sunday, August 26, 2012

सडक धुलोले दुर्घटना

महाराजगञ्जबाट आएको माइक्रोको ड्राइभरले कलकींको सडक धुलोबाट बच्न एक हातले रुमाल समाएर नाक टाल्न थाले। अर्को एक हातले मात्र स्टेरिङ समाइरहेका तर एक हातले मात्र ब्यालेन्स नहुँदा गाडी गएर सडक किनारको नालीमा गएर फस्यो। धन्न ठूलो दुर्घटना भएन।
बाँचियो बा! एकछिन त होसै हराउने रहेछ त्यस्तो हुँदा।

Sushama Pandey, Keshav Duwadi and 45 others like this.
- Tekendra Adhikari Nepali बाँचेकोमा बधाई भन्नुपर्ला । संविधान नै अन्तरिम भाको देशमा अरु त के गर्न सकिन्छ र !
  
  August 25 at 1:46pm · · 3
- Bhojendra Basnet nafako jindagi
  
  August 25 at 2:01pm ·
- Bharat Raj Poudel · 761 mutual friends
  That is called"Tipping",means strike or hit smartly but lightly". A kind of adventure in the middle of the city. An odd trend of saving life at the tip or sharpness amongst the terrible road creatures. Any way deepak ji thanks for regaining sense back on.
  
  August 25 at 2:05pm ·
- Ujwal Ojha एता गाउमा बाटो चिप्लो भ'र गाडी चिप्लीन्छ त्यता शहराँ बाटो धुलो भ'र चिप्लीने'रैछ गाडी । घाईते वाईते त हुनु भएन नि भिनाजु ? धन्नयबाद सकुशल गराइदेकोमा भगवानलाई ।
  
  August 25 at 2:20pm via mobile ·
- Khagen M. Kerung Yakthungba यो धर्तीमा उत्रिनु मात्र पर्छ के के हुन्छ हुन्छ???
  
  August 25 at 2:26pm · · 1
- Prem Sherbuja · 10 mutual friends
  बुद्धत्वको झलक पाउनु भनेको यहि हो! एकछिन त होसै हराउने रहेछ भन्नु!
  
  August 25 at 2:30pm ·
- Banjade Ganesh Prasad दिपक सर्,धर्य गर्ने बानी छ ।अनी देशको स्थिती र हामी नेपालीको दुख देख्दा कहिले काही त कस्तो नरमाइलो अनुभब हुन्छ । कस्तो देशमा जन्म लिएछ ? हामी गल्ती हौ कि ? देशका शासक गल्ती हुन ? के नमिलेको ? के नमिले को ?जस्तो भान हुन्छ । अहिले सम्म हामिले धुलो र धुवाको लडाइमा व्यासत छौ ।
  
  August 25 at 3:02pm · · 1
- Adhikari Hari अरु ले बचाएर बाँचेको हैन उही भगवान श्री पशुपति नाथ ले नै बचाएर बाँचेको हामि नेपाली
  
  August 25 at 4:24pm ·
- Dilip Thapa Yastoma bachnu thulo kura ho badhai Cha .
  
  August 25 at 8:25pm via mobile ·
- Rekha Thapa haha
  
  August 25 at 10:03pm ·
- Shiva Hari Bankaila daili pani kaile k huncha kaile k huncha....dasa lako ho ki garha kataunuparo dai aaba???
  
  August 26 at 11:21am ·

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।