कलियुगका कुरा: तरकारी

Wednesday, June 15, 2011

तरकारी - चाउचाउको झोल

थालमा भात र कचौरामा चाउचाउको झोल दिदैं रसुवाकी दिदीले भनिन्- काठमाडौंबाट आउनुभाको करेलाको तरकारी तितो मान्नुहोला भनेर अरु तरकारी नभएकाले यही चाउचाउको झोल तरकारी बनाएकी अनि अलिकति आलु पनि भुटेकी छु।' आँगनको डिलमा झ्याङ्क्रामा फलेको करेला हेर्दै चाउचाउको झोलसँग भात खाइयो। हाम्रो गाउँघर...

Dinesh Raj Gyawali, Gorakh Regmi Sb, Keshab Ghimire and 57 others like this.
- Sophia Thapa oho kati saral ani sojhi didi hunuhudo rahech r afno sansar bahek aru kura ma anbhigya pani ...hamro gaun ghar!
  June 11 at 6:11pm ·
- Shramdip Chaulagain thk garichhan ti didile tapai harule nai ta ho ni gau gar lai bigareko
  June 11 at 6:17pm ·
- Tara Thapa Magar हाहाहाहा चाउचाउको तरकारी ? मधिसे दिपक जीलाई पहाडी तितो करेला सम्झेर पानी पानी हुनु मात्रै ..................
  June 11 at 6:42pm ·
- Raju Dahal बिचरा
  June 11 at 6:54pm ·
- Dipendra Karki Very interesting n fin things n pretty serious our village life dai!!! Any way keep going keep going hai beat oh luck such as meaningful
  Article !!!! God bless u !!!
  June 11 at 8:14pm ·
- युबराज गौतम बिचरा दिपक, काठमाडौँमा आर्गानिक तरकारी भनेर युरिया र अन्य बिषादी प्रयोग गरेकोलाइ पनि बढी मुल्य तिरेर खाइरहेको मान्छेले पक्का आर्गानिक तरकारीबारीको डिलमा बसेर चाउचाउको झोल संग भात खानु पर्दा बरु काठमाडौँ नै ठिक भन्ने लाइरा' होला |
  June 11 at 9:58pm · · 4 people
- Keshav Koirala आलु बेचेर चाउचाउ खाने त चलनै बसिसक्यो नि ।
  June 11 at 11:16pm · · 1 person
- Karki Rajendra आजकाल बरु शहरमा पोलेको/भुटेको मकै खान्छन। गाउघरमा चाउचाउ र बिस्कुट खाने चलन छ। त्यो सबै खाडी को कमाल हो।
  Monday at 7:54pm · · 1 person
- Keshav Koirala khadi ko ki gaadi ko? :)
  Monday at 7:56pm ·
- Karki Rajendra खाडी देशको दिनार साटेर गाडी चडेर आयको चाउचाउ र बिस्कुट

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।