कलियुगका कुरा: नेता हुन नसकेर धेरै नेपालीले दुःख पाए...

Wednesday, March 16, 2011

नेता हुन नसकेर धेरै नेपालीले दुःख पाए...

पद गाको ७ दिनाँ गाडी फिर्ता गर्नपर्ने भए नि सद्‍भावनाबाट राज्यमन्त्री भाका सरोज यादवले गाडी मागे त्रिशुलीमा फाल्दिन्छु भनेछन्। फोरम छाडेका पूर्व राज्यमन्त्री सञ्जय साहले चार महिना हुँदासम्म फर्कारैनछन्। पोहोर सद्‍भावना आनन्दीदेवीकी श्यामसुन्दर गुप्ताले गाडी मागे भिरट लडाइदिन्छु भन्याथे। नेताले गाडी फिर्ता नदिए नि हुने हाम्ले चाहिँ टाउके नोट लाइनाँ बसेर फिर्ता गर्न पर्ने। नेता हुन नसकेर धेरै नेपालीले दुःख पाए...

Khem Raj Ghimire, Nira Ranabhat, Mahaprasad Khatiwada and 35 others like this.
- Rabindra Adhikari ke garne nepali janta dherei shansil chan....prachandako sabda sapat lida...nepal ta yin ka bauko birta bhaigo ni....
  5 hours ago · · 3 people
- Dipendra Karki Really nice Dai
  5 hours ago ·
- Ganesh Baniya बिचरा म नेता हुन नसकेर खाडी भासिएको
  4 hours ago · · 2 people
- Yuvraj Acharya Ti ta Imandar rahechhan baroo, frankly bhane rajya ko sampatti firta gardina bhanera. Arooo chhan yahan jo bahira adarsha ka kura garne tara sarkari gadi mai shrimati ko sari dhuna MYSHOP ma jane rajnitigya haroo. Desh nai fataha ko lagi baneko rahechha.
  3 hours ago · · 2 people
- Prabin Thapaliya बल्ल बल्ल मन्त्री हुन् पाएको त्यो पनि धेरै बर्ष हुन् पाइएन अव मन्त्री यो जुनीमा हुन पाइएला जस्तो छैन किन गाडी फिर्ता दिनु नेताज्यू हामी जन्ताले रगत बगाएर गणतन्त्र ल्याएका छौ मोज मस्ती गर्नुहोस ।तपाईहरुको बाटोका तगारो ज्ञानेन्द्रलाइ जन्ताले हटाइ हाले ।
  2 hours ago ·
- Prajjwal Chapagain नेता हुन नसकेर धेरै नेपालीले दुःख पाए...
  2 hours ago ·
- Dipendra Karki Bastakoti huna ta ho ni Dipendra g
  2 hours ago ·
- Anuj Shrestha मेरो देशको फेर्नै नसकिने प्रवृतिले गर्दा यस्तो भएको हो कि ?लौ यस्तो सस्कार फेर्न तिर लागौं र लगाऔ ।
  2 hours ago · · 1 person
- Kedar Sharma ‎"नेता हुन नसकेर धेरै नेपालीले दुःख पाए..." Like Like Like Like
  about an hour ago ·
- Ramchandra Rajbanshi यिनीहरुको नाङ्गो नाच हेर्न अभिशप्त छन् जनता | भद्र र श्लील शब्दहरुले जनताको आक्रोशको भार थाम्न नसक्ने भो ! मुखमा आएको भन्न पनि यिनले जसरी गती छाड्न नसकिने ! आफ्नै कपाल लुछेर चिच्याऊँ जस्तो !
  about an hour ago

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।