कलियुगका कुरा: बाहुनीको बर्तुन

Friday, February 25, 2011

बाहुनीको बर्तुन

महिला समान अधिकारको लागि भन्दै धादिङाँ १६ वर्षीया शुसीला धमलाको आज तीन भाइसँगै ब्रतबन्ध गराइदिएछन् उन्का बाउले। नबुझेको नि यो ब्रतबन्ध केटाहरुले नि नगरेर अथवा केटाहरुलाइ नि नगराएर महिलासँग समान हुने कि सबैलाई ब्रतवन्ध गराएर समान हुने। गाउँका पण्डीत बाले यो कुरा सुनेमा पक्कै कलियुग लाग्यो भन्छन् होला भन्या त झन् पण्डित बा महिलाको नि ब्रतवन्ध हुन लागेकोमा खुशी पो भएका रहेछन्।
'व्रतबन्ध नगर्ने कुरा गरेर हामी बाहुनहरुको पेशालाई थप स‍कटमा पार्ने' भनेर पण्डित बा जंगिदै कराए 'अब समान हुन जनजाति, दलित र महिलाहरुको नि ब्रतबन्ध गराउन पर्छ।' लउ जस जसको जे जे मन छ गरे हुन्छ। कलीयुग लाएकै छ के रे..

मनमा उठेको कुरा सुशीलाले बर्तुन त गरिछन् यिनले जनै चाहिँ कहिलेसम्म लाउलिन् त नि...

व्रतबन्ध भएको चाहिँ धदिङको साङ्कोष गाउँ विकास समिति वडा नम्बर ५ रानीबनकी १६ वर्षीया शुसीला धमलाको रहेछ। महिला पनि पुरुष सरह सक्षम छन् र महिला पुरुषबीच भेदभाव हुनु हुँदैन भनेर आफूले ब्रतबन्ध गरेको धमलाले बाताएको अनलाइन खवरको समाचारमा उल्लेख छ। आफ्नो ब्रतबन्धले नारी पुरुष समानताको दिशामा सकारात्मक प्रभाव पर्ने धमलाको विश्वास छ रे।

उनका बुबा मोहनप्रसाद धमलाले पनि छोरा र छोरीबीच आफूले कुनै भेदभाव नगर्ने भन्दै छोरीको इच्छा अनुसार ब्रतबन्ध गरिदिएको बताएका रहेछन्।

Devi Prasad Khanal, Chintan Sharma, Nirajan Sinkhada Niran and 4 otherslike this.

Bipin Bimali Aba chai manchhe baulauna thalechan vanne hamlai lairachha..

26 minutes ago ·
Ananta Koirala सुझ्नु न बुझ्नु टुँडिखेलमा कुदनु' भन्ने नेपाली उखान सहि नै हो। अग्लो र होचोलाई समान बनाउन अग्लो मान्छेको खुट्टा काटनुको विकल्प नदेख्नु जस्तै ठ्याक्कै!

20 minutes ago ·
Prakash Koirala लोकतन्त्र गुम्न लागो भनेर फलाकेको दाई ले सुन्नु भएन छ जस्तो छ ।

20 minutes ago ·
Chintan Sharma वुझ्नुपर्ने कुराको महत्व नवुझेपछि समाजमा अनेक घटना-परिघटनाहरू देखापर्दछन् ।

11 minutes ago ·

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।