कलियुगका कुरा: नुन खुर्सानी खार भारतीयहरु रुखा भाका होलान्

Wednesday, December 29, 2010

नुन खुर्सानी खार भारतीयहरु रुखा भाका होलान्

भारततिर १०/१२ दिन भौतारिँदाखेरि बुझियो.. यो नुन खुर्सानी धेरै खाने मानिस धेरै रुखा, खस्रा र तनावमा धेरै हुँदारहेछन् क्यारे...। जे गर्दा पनि हप्काए झैं गरेर बोल्ने रहेछन् उत्तरतिरका अधिकाशं भारतीयहरु...

Khagendra Lamichhane, Prajjwal Chapagain, Ram Khatri Chhetri and 20 others like this.
- Aakash Regmi Chettri Hapkai khaiyo ki kyo comred
  Monday at 10:48am ·
- Kul Prasad Pandey तेही त दाजि! नेपालीको हल्ला र भारतीको सल्ला भन्छन
  Monday at 10:48am ·
- Sudip Kandel ho ra dai k vaya tasto
  Monday at 10:55am via Facebook Mobile ·
- Peshal Joshi कस्तो generalization गर्नु भको ... धेरै नुन खोर्सानी खाको ले त्यस्तो effect देखिएको हो कि दिनै पिच्छे खुला ठाँउमा हगेर, के थाहा नि ? lol
  Monday at 12:05pm ·
- Manoj Dahal Ani trip kasto bhayo ta sir?
  Monday at 4:35pm ·
- Dipak Bhattarai ‎@Manoj गज्जप भयो, रोमाञ्चकारी। म्याराथन टुरिज्म...
  Monday at 4:36pm ·
- Rajan K. Shakya हेप्ने र होच्याएरै बोल्ने त यि पाजि हरुको कुलत नै हो नि! रगतै त्यस्तो होला नि ! दक्षिणतिरकाले त्यहि भको ले त राम्रो मान्दैनन यिनिहरुलाई!
  Monday at 5:55pm ·
- Anita Devi Uttarakhandaka ta tyasta chhainan.
  Monday at 6:26pm ·
- Rajkumar Karki nun ta thaha chaina.khursani ta suga le pani khanchha.shor usaiko surilo chha.pressure badaaune ta nun hola ni
  Yesterday at 9:31am ·

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।