कलियुगका कुरा: जाडो बढ्यो काठमाडौंआँ

Wednesday, December 8, 2010

जाडो बढ्यो काठमाडौंआँ

जाडो बढेको पक्का भो। केटाकेटीमा मल बोक्दा सड्किएको कम्मरको नसा आजट दुख्न थाल्यो। आज बिहान Khagendra Lamichhane ले स्कुटराँ अफिस ल्याए। पछाडि बस्नेको त चिसोले त्यो हाल भयो भने मोटरसाइकल चढाउनेहरुको के हाल होला। समवेदना है मित्रहरु। आफू सधै गाडीमा हिड्ने भर मोटरसाइकलवालहरुको पीडा थाहा थिएन नि। गाडी भन्या माइक्रा र ठूला बस है, फेरि बधाइ दिनुहोला...

Monday at 4:06pm · · Comment · View Feedback (31)Hide Feedback (31)

Renu Adhikari, Ram Khatri Chhetri, Robin Bista and 21 others like this.
- मेरो नाम सुजु गाडी भन्या माइक्रा र ठूला बस ho hai hamro pani.
  Monday at 4:14pm ·
- Aakash Regmi Chettri गाडी भन्या माइक्रा र ठूला बस है??????
  Monday at 4:15pm ·
- Saroj Babu Tiwari दीपक दाई गाडी (माइक्रा र ठूला बस ) मा चड्ने को पिडा पनि त गाडी मा चड्ने लाई थाहा हुन्छ नी कार्यालय समयमा भनेको बेला गाडी पाईदैन पाइए पनि भिड ले गर्दा चढने सकिन्न चडीहाले पनि कोचाकोच र बाटो को जाम ले गन्तब्य मा पुग्दा जिउ त थकित भैसक्छ.
  Monday at 4:21pm ·
- Bhanu Bokhim केटाकटीमा मल बोकेको कुरा सुन्दा आज काठमाण्डौमा बसेपनि पहिले गाउँमै बस्ने हो कि भन्ने भान भो । त्यो गाउँमा तीन पाने कटुवा भन्ने यौटा दरिलो कोदोको झोल पाइन्छ । त्यसलाइ दैनिक सेवन गरेमा दुखाइ कम भएको महशुष गर्नुहुन्छ भन्ने भानु बोखिमको ठम्याइ छ । हा हा हा
  Monday at 4:26pm · · 2 peopleLoading...
- Ikhalu Ramesh Gelal tara jhanera matra hai....
  Monday at 4:58pm ·
- Gaurab Luitel आज कम्मर मात्र सड्कीयो । भोलि के के मात्र सड्केको सुन्नु पर्ने हो ।
  Monday at 5:10pm via Facebook Mobile ·
- Sushil Shrestha jhandu balm lagaunus hai sir,,,,,,,,
  Monday at 8:16pm ·

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।