कलियुगका कुरा: मरेपछि मरिचमान

Sunday, August 18, 2013

मरेपछि मरिचमान

सबै दलका शिर्ष नेतागण र फेसबुक, टि्वटरका जनतागणको कुरा सुन्दा लाग्दैछ अरु दुई चार वर्ष बाँचेका भए मरिचमान सिंह फेरि प्रधानमन्त्री हुन पाउनेरहेछन् । मरिचमानको यति धेरै गुणगान (उनी जस्ता राष्ट्रवादी, सदाचारी नेता नेपालले पाएको छैन भने नेताहरुले) गाएपछि २०४६ सालमा 'मरिचे चोर देश छाड' भन्ने नारा लगाउने तिनका कार्यकर्तालाई अहिले कस्तो लागिरा' होला
(मरिचमान सिंहको मृत्युपछि)

Jiwan Bhattarai, Ujwal Ojha, Manish Kumar Shah and 89 others like this.
Binod Neupane राजकिय सम्मान् दिन नसक्ने छुद्र मानसीकता, नैतीक पतन् ,कपटी,लोभि र पापी दुस्ट जीबीत आत्मालाई शान्ती मिलोस् ।।

August 16 at 1:46pm · Like · 3
Krishna Krish Lol

August 16 at 1:47pm via mobile · Like
DipeNdra ADhikari · 38 mutual friends
एकपल्ट कतै बम पडकाएर जनता मारेका भए हुने थिए कि

August 16 at 1:49pm · Like
Buddhi Sagar Ghimire · 22 mutual friends
ho ho

August 16 at 2:08pm via mobile · Like
नाग्लिवाङ पर्बत नेपाल · 2 mutual friends
bharuram ko fb ra twitter ta heri sadhya chaina . hinsa lay janta ko man jetha sakdo rahencha vanni yo thulo lesson ho.

August 16 at 3:24pm via mobile · Like
Keshab Poudel Almost all political actors are shrewd to spend the crocodile tears without hesitation.

August 16 at 4:22pm · Like
Shishir Chandra Bastakoti · 16 mutual friends
May be Prachand will also be a great people of the world if he will die soon...

August 16 at 8:51pm via mobile · Like
Nirajan Maharjan · 19 mutual friends
HAHAHA .

August 16 at 10:27pm · Like
Thakur Amgai · 27 mutual friends
The HaHaHaHa... भन्दा बढि केहि भन्न नसकेको अवस्था हो।

August 17 at 9:28am · Like

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।