कलियुगका कुरा: कति हुन् जापानमा नेपाली रेष्टुराँ

Thursday, April 5, 2012

कति हुन् जापानमा नेपाली रेष्टुराँ

हैन हउ लाखे, भारतीय, तिब्बती वा एसियन जे लेखे पनि नेपालीले जापानमा चलाएका जति रेष्टुराँ नेपालमै चाहिँ नेपालीले चलाएका छन् कि छैनन् जस्तो पो लाग्न थाल्यो त। जो पनि रेष्टुराँका साहु भेट हुन्छ त जापानमा त। एक जना जाने बुझेका जापानबासी नेपालीले भन्थे नेपालीले खोलेका करिब एक हजार रेष्टुराँ होलान् जापानमा।
जे होस् संसारमा अन्यत्र जे भए भने जापानमा चाहिँ नेपालीले 'भारत' नामलाई मस्तै बेचेका रहेछन्। नेपालीका हरेक रेष्टुराँमा इन्डियन लेखेका र कतिपयमा त भारतको झण्डा पनि राखेका रहेछन्। जापानमा करिब ३०, ५० लाख रुपैयाँ खर्च गरेपछि रेष्टुराँ खोल्न पाइने रहेछ र रेष्टुरेन्ट खोलेपछि नेपालबाट कुक भनेर दुई, तीन जनलाई जापान ल्याउन पाइने रहेछ। एक जनालाई जापान ल्याउँदा १२/१५ लाख रुपैयाँ लिएपछि आफ्नो लगानी पनि उठ्ने रहेछ। त्यसैले कतिले त महिना दुई महिनामा रेष्टुराँ परिवर्तन गर्दै पनि हिड्ने रहेछन्। तर सबै रेष्टुरेन्ट त्यस्ता भने छैनन्। कुनै साँच्चैका राम्रा चलेका नेपाली रेष्टुरेन्ट पनि छन्।
यहाँ कसैको भिसा सकियो भने पनि उसले रेष्टुराँ खोलेर बस्ने रहेछन्।

Nira Ranabhat, Manoj Smart, Govinda Pariyar and 33 others like this.
- Ananda Shrestha लाखेहउ जापानमा त..........
  April 4 at 10:44pm ·
- Ram Baral Lakhe hai lakhe !!! Yo Japan vaneko hamro makai Bari vanda kata par6a ?
  April 4 at 10:51pm ·
- Binod Bhattarai Agree with you dai !
  April 5 at 3:31am ·
- Mahendra Kumar Thapa · 15 mutual friends
  होला होला, मकैबारी पछाडिपट्टी होलानी !
  April 5 at 9:13am ·
- Banjade Ganesh Prasad दिपक सर कुरा के भने जापानका जनतालाई नेपाली रेष्टुराँको खानेकुरा मनपर्‍यो होला अनि नेपाली रेष्टुराँ को खाचो भएर जापानले नेपालीलाई रेष्टुराँ को मालिक बनाइदिएको होला नि कसो ? हे हे हे हे भुलचुक लिने दिने ।
  April 5 at 5:49pm ·

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।