कलियुगका कुरा: सञ्चार माध्यमका साहुहरूलाई जग्गा कब्जाको आरोप..

Monday, May 31, 2010

सञ्चार माध्यमका साहुहरूलाई जग्गा कब्जाको आरोप..

तपाइले पत्रिका कत्तिको हेर्नुहुन्छ कुन्नि..जग्गा हडप्नेको नाममा पछिल्लोपटक त नेपालका ठूल्ठूला मिडियाका साहुहरुलाई पनि पारेको छ नि एउटा सरकारी बैंकले।

सञ्चार माध्यमसँग सम्बन्धित नेपालका ठूल्ठूला संस्था नेपाल विज्ञापन संघ, नेपाल मिडिया सोसाइटी(सबैजसो ठ‍ू्ल्ठूला राष्ट्रिय दैनिक पत्रिकाका साहुहरुको संस्था),टेलिभिजन ब्रोडकाष्टर्स नेपाल(नेपालका सबैजसो टिभी स्टेसनका साहुहरुको संस्था)र नेपाली छापा माध्यम राष्ट्रिय सञ्जाल(साप्ताहिक पाक्षिक पत्रिकाका साहुहरुको संस्था)मिलेर राष्ट्रिय मिडिया केन्द्र बनाउने भनेर शान्तिनगर काठमाडौआँ निर्माणस्थल भन्दै होर्डिङबोर्ड राखेको जग्गा त नेपाल बैंक लिमिटेडको पो रैछ। बैंकले गोरखापत्रमा तिन्को नाउँमा विज्ञापनै निकालेर 'हाम्रो जग्गा खाली गर'भन्याछ।

माओवादीले कब्जा गर्या जग्गा फिर्ता गर भनेर लेखिरहनेहरुले कब्जा गर्या जग्गा चाहिँ कहिले फिर्ता गर्लान?(हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा....)

No comments:

Post a Comment

Please leave your comment here

को हो?

सन् २००९ देखि २०१३ सम्म मैले लेख्ने फेसबुक स्टाटसको अन्त्यमा 'हास्नुपर्ने कारण धेरै छन् हा हा हा... ' भनेर लेखिएको हुन्थ्यो। त्यही हास्नुपर्ने कारणलाई कोही कोही साथीले 'खुब मन पर्छ त्यसलाई एक ठाउँमा संग्रह गरेर राख् न' भनेर उचालेकाले कली टाइम्स (कलियुगका कुरा) शुरु भएको हो। फेसबुकले स्टाटसमा निश्चित क्यारेक्टर मात्र राख्न दिने हुनाले (त्यतिबेलाका कुरा, अहिले त परिवर्तन भइसक्यो) कतिपय लामा स्टाटस पनि यहाँ हुन्छन्।

र, कहिलेकाँही मलाई लेख्न मन लाओ भने तीन हजार शब्द पनि लेखेको र त्यसलाई यहाँ थुपारेका उदाहरण छन्। त्यसबाहेक मैले कुनै कुनै पत्रिका वा अनलाइनका लागि लेखेको लेखलाई पनि मन लाग्दा लाग्दा यहाँ थुपार्ने गर्छु।

खासमा चाहिँ मेरा बाउआमाले राख्देको नाम दीपक भट्टराई हो। आफैं केही गरेर अरुलाई रोजगार दिने पाइन (खुबी) नभइन्जेल पत्रकारको काम गरिरहेको छु। अहिले बिबिसी मेडिया एक्सन म्यानमारमा सिरिज प्रोड्युसरको काम गर्छु। यस अगाडि २०१७ अक्टुबरसम्म बिबिसी मिडिया एक्सन नेपालले उत्पादन गर्ने साझा सवाल कार्यक्रमको सम्पादक थिएँ। तर मैले यहाँ राख्ने सामाग्रीमा म काम गर्ने संस्थाको कुनै साइनो छैन, 'गोरु बेचेको पनि।' यहाँ राखेका सामाग्री शुद्ध मेरा मनमा लागेका विशुद्ध कुरा हुन्।

सक्रिय पत्रकारिता गर्न थालेको दुई दशक भन्दा धेरै भयो। स्पेसटाइम भन्ने दैनिक पत्रिकामा दुई वर्ष जति, कान्तिपुर टिभीमा ६ वर्ष जति, दैनिकी र नागरिकन्युज अनलाइनमा डेढ वर्ष जति काम गरेपछि सन् २००९ देखि अहिलेको संस्थामा जागिरे छु।

धन्नै बिर्सिएको,

सन् २००८ मा यो ब्लग शुरु गर्दा यो ब्लगको नाम काली टाइम्स थियो। म काली गण्डकी (शालीग्राम पाइने)को किनारमा जन्मेको हुँ। डेढगाउँमा। कैयौं दिन अनि कैयौं रात गण्डकी किनारमा कहिले एक्लै, कहिले दुक्लै र कहिले साथीहरूसँग बिताएको हुनाले काली गण्डकीसँग मेरो विशेष लगाव छ। हर्मन हेस्सेको पुस्तक सिद्वार्थ, पारिजातको शिरिषको फूल, सरुभक्तको पागलवस्ती मैले काली गण्डकी किनारमा पढेको थिएँ। जुन म बाँचिन्जेल स्मरणमा रहला, अल्जाइमर्स नलागोस्।

सन् २००८ तिर मैले केही साथीहरूसँग मिलेर काली टाइम्स नामको पत्रिका पनि प्रकाशन गर्थें। त्यसमा गण्डकी प्रदेश अन्तरगत नवलपुर जिल्लाको डेढगाउँ, रकुवा, रुचाङ, नरम, बुलिङटार आदि ठाउँका समाचार, लेख, अन्तरवार्ता छापिन्थे। त्यो बेला देश संघीयतामा गएको तथा प्रदेश बनिसकेको थिएन। आर्थिक अभावका कारण डेढ वर्षपछि त्यो गाउँले पत्रिका नियमित गर्न सकिएन। त्यतिबेलाका केही सामग्री पनि यो ब्लगमा छ।